I'm leaving with a jetplane..

Hallo iedereen,

De laatste week.. Wat gek allemaal! Het voelt niet alsof ik hier al drie maanden ben! Ik moet stilaan mijn spullen opruimen en afscheid beginnen nemen. NIET LEUK!!!Deze week zijn we op souvenir jacht gegaan, nog eens gaan eten, zwemmen, zonnen en onze afscheidsetentjes.

Zo zijn we donderdag naar Pawiro gegaan. Dat is ons vaste ‘stekje’ als we lekker goedkoop willen eten en met een volle maag naar huis te gaan! Mijn laatste kids bami met bakabana en een kip saté. Het is zonde, maar hoop dit thuis nog eens te maken. Daarna zijn we thuis gaan voorslapen om voor de laatste keer onze dansschoenen aan te trekken en naar Havana Lounge te gaan. Stapje in de wereld te zetten. De avond was zalig! Dansen en lachen alsof het onze laatste avond was. Ik hoor het nog door de boxen gaan: ‘if this was the last dance of the night..’ .

Vrijdag hebben we eerst een bingo avond georganiseerd waarbij we onze spullen door middel van een spelletje gingen weggeven. Het was niet praktisch om alles in je koffer mee te nemen. Want dan zat ik inde plaats

van 23 kg een klein 120 kg. Bingo avond was een groot succes en iedereen reageerde er heel positief op. Al vond ik dat we leken op vrouwtjes uit het bejaarde tehuis. Het was een leuk zicht vooral als je zag hoe competitief iedereen werd! Hoe dan ook al onze spulletjes waren weg! Daarna sloten we de avond af met een etentje bij het Italiaans restaurant ‘de waag’. Maar we zijn er niet meteen geraakt, We wisten niet dat het een anti-discriminatie/anti racisten stoet ging plaats vinden in de stad. Eerst hebben we geprobeerd om een taxi te pakken te krijgen. Maar dat lukte niet.

Dus, zat er niets anders op om met de fiets naar ‘de waag’ te gaan. Een eigen stoet van allemaal bakra vrouwen op de fiets die de hele rit naar de waag het geluid maakte door middel van hun fietsbellekes te laten rinkelen. Ik moest wel zeggen dat het héél charmant was doordat iedereen ook kwam kijken wat het lawaai was, de mannen in de auto’s maar toeten. Vooral toen we er bij begonnen te zingen. Eenmaal toen we in de stad aankwamen vielen we direct uit de toon. De anti-discriminatiestoet was eigenlijk een stoet van negers met anti-racisme t- shirten aan.. en

daar kwamen wij aan. Met ons bleek velleke.. Kunnen jullie je al voorstellen hoe ongemakkelijk gevoel dat met zich meebrengt? :D En wij moesten er doorheen met onze fietskes.. het was direct gedaan met zingen en rinkelen met onze bel. Beetje ongemakkelijk liepen we snel door de stoet, vooral de vieze blikken ontwijken. Maar toen bedacht ik mij echt.. ‘wat voor ironie is dat hier?’. Ik moest er achteraf mee lachen en niemand snapte de grap erin. Jammer, want ik vond het geniaal.

Het werd echter nog lachwekkender toen we onze fietsen moesten parkeren. We gingen onze fiets wegzetten op de parking op een verhoog. De bewaker van de parking kwam naar ons en zei dat we onze fietsen daar niet mochten zetten. Goed, wij ons verzetten waar hij ons had

aangeraden. Mochten we achteraf onze fiets daar ook niet zetten omdat het geen gemeenschappelijke parking was van de twee restaurant die er waren. Werden wij naar het donkerste steegje van de buurt gestuurd. Nu waren we niet een groepje positieve bakra’s maar wat geïrriteerde bakra vrouwen. Geloof mij die wil je echt niet tegenkomen in een steegje en vooral niet als ze honger en dorst hebben. :D Hoe dan ook het was het begin van een aangename avond. Toen we aangekomen waren begonnen we te bestellen en werd er een speech gemaakt en iedereen had een mooie kaart voor ons gemaakt met allemaal foto’s. Op de achtergrond werden er allerlei persoonlijke tekstjes geschreven door iedereen van het huis.  Ik moest wel zeggen. Ik heb mij heel die drie maanden dapper gehouden maar toen kwamen de traantjes toch boven! Ik was gecharmeerd en ontroerd.

De avond was geslaagd. Vooral toen we ons aandenken gingen achter laten op de kamer deuren van onze huisgenoten. We hadden voor iedereen een dier bij hun naam gezocht en prenten bij gemaakt, en zo aan iedereen zijn deur gehangen. De reacties van iedereen waren leuk. Zo lieten we toch ook nog iets van onszelf achter. Die avond ben ik wel verdrietig in mijn bed gegaan. Beseffend dat het mijn laatste nacht was L

Zaterdag was een lange dag. Waarbij we onze bagage nog in orde hebben gemaakt, gekuisd en onze spulletjes die we weggaven naar het kindertehuis gebracht. Die kinderen hebben er meer nood aan dan wij. Voor dat we het wisten was de taxi daar. Ik blijf nog steeds sprakeloos van de reacties van iedereen die mij enorm ontroerde. De mozartstraat 118 is een plek van liefde. Dat voelde je wel aan de knuffels, zakdoekjes en tranen die er aan te pas kwamen! Vooral toen we wegreden en ze tot het eind zwaaide en op straat liepen. Wat was dat zwaar zeg.. als ik dit schrijf moet ik toch nog eens slikken. Bij deze laat ik nog een berichtje aan mijn vrienden daar: “MOZARTSTRAAT SCHATJES, IK MIS JULLIE ZO HARD!!!”.

Van de vlucht zelf heb ik niet teveel te vertellen. Enkel dat ik zenuwen had en de vlucht vrij snel is gegaan. Het enige dat ik mij kan herinneren zijn mijn ouders die met tranen in hun ogen mij overspoelde met knuffels, mijn vriendje die er stond met een witte roos en in mijn oor fluisterde dat hij mij nooit meer gaat loslaten. Eerst bekomen door samen in de starbucks een koffie/thee te drinken en wat bijpraten. Dat bijpraten gaat nog weken duren, maar als je mij nu vraagt hoe het was kan ik je niet veel inhoudelijk vertellen, omdat ik nog alles moet verwerken en een plaats geven. Ja het gebeurd niet veel maar ik ben sprakeloos en overweldigd. Misschien kan ik jullie over paar dagen wel antwoorden geven op jullie vragen.

Dus tot snel,

Weetje: dat ik al heimwee heb naar Suriname en graag langer had gebleven. Maar het blijft een GEWELDIGE ervaring.

 

 

Laatste weekend in SU

Hallo iedereen,

Zozo, net het laatste weekend in Suriname achter de rug! Wat jammer zeg, want ik wil nog helemaal niet naar huis. Het is hier geweldig en zal het hier missen, maar dat zullen jullie al wel afgeleid

I <3 SU

hebben van mijn blogverhalen. Dus laat ik er geen doekjes rond winden en vertellen wat ik deze week heb gedaan. Eerst en vooral hadden we onze laatste stagedag achter de rug op donderdag. Daarna zijn we naar de stichting gegaan omdat we onze evaluatie zouden krijgen! Dit is nog uitgesteld naar volgende week dan kunnen we onze administratie gaan ophalen. We zijn ook naar het I <3 SU beeld gegaan om een foto te trekken om naar de flair te sturen! Hopelijk lukt het, fingers crossed!

Struisvogel van Parimaribo zoo

Dus vanaf nu vakantie (uitzondering op paar uurtjes dat we voor de stichting gaan verven). Tijd om er eens goed van te genieten want dat hebben we afgelopen 3 maanden nog niet gedaan..:D
We gingen dit weekend de bloemetjes buiten zetten. Zaterdag zijn we eerst naar de dierentuin gegaan.. jaja een tweede keer al, wat zie ik die beestjes toch graag! Het enige nadeel was dat het 33 graden was en zowel wij als de dieren zaten te puffen en te zweten. Enkel waren de dieren wat slimmer.. die lagen languit in de schaduw niets te doen. Wat een beestenleven!

 

 



Pindasoep met kasaver en banaan

Daarna even naar huis een frisse duik nemen en ons snel terug aankleden want wij gingen op kookcursus ‘Surinaams eten’.  De menu bestond uit : moksi alesi, vruchtencake, zure komkommer en pindasoep. We kwamen aan in een gezellig huisje. De dame stelde zichzelf voor en nodigde ons uit om binnen te komen. Juist voor we allemaal binnen kwamen zei ze nog met haar ‘colgate smile’ “ wil je de deur dicht doen want anders komen de slangen binnen’. We keken elkaar met zijn vieren aan van .. meent ze dat nu?!’ . Benauwd momentje waarmee we goed rondkeken waar we onze


Moksi alesi

voeten gingen zetten. Slikken en weer doorgaan. Dan gingen we maar eens van start met de kooksessie! We zijn gestart met pindasoep met kasaver en bananballetjes. Super lekker maar zwaar. Daarna zijn we begonnen met de moksi alesi. Dat is een rijstgerecht met kokosnoot melk en bonen ertussen. Ik denk dat ik dit wel eens ga maken bij mij thuis. In ieder geval hoop ik dat het in de smaak zal vallen. Tussentijds begon het vrouwtje bij wie we gingen koken constant over ‘de smaak’. In elke zin gebruikte ze wel

 

Komkommer in het zuur

het woord ‘smaak’. Op den duur werd het zelfs een beetje lachwekkend voor ons. De komkommer in zuur is hier ook gebruikelijk om te eten. Azijn en bruine suiker en maar mengen en laten intrekken. Super ongezond maar zo lekker! Na een kooksessie van ongeveer drie uurtjes zijn we beginnen met eten. Moe en voldaan hebben we onze restjes ingepakt en naar huis genomen. Het was een superleuke ervaring. Ben blij dat ik dit heb kunnen doen want mijn interesse heeft altijd in de keuken gelegen!


 Ik dacht dat dit het einde van de avond ging zijn maar we zijn onverwacht naar een poolparty getrokken van Andreas! Daar hebben we paar cocktails gedronken en gekletst met de mensen daar! Het was wel gek dat er bijna alleen Surinaamse jongens waren en bakra vrouwen (blanke stagiaires). Maar ik moest er niets achter zoeken? Neenee, die Surinamers geloven in echte liefde.. jaja ;-)

Eenmaal thuis hebben we onze planning gemaakt voor de volgende dag.

 

Overbridge – één van de mooiste ‘stranden’. Tijd om nog een kleurtje te krijgen en eens te gaan zonnen voor we naar België gaan. Zo gezegd zo gedaan. Met men groepje vriendinnen van de Mozartstraat was het genieten. Zonnen, zwemmen en lekker eten. Wat was het strand weer mooi! Palmbonen, en wortelen die in en uit het water kwamen gaven een mooi beeld van de natuur. Een kleurtje heb ik, maar de kleur die ik wilde, was het niet. Met mijn rood hoofd en verbrande billen gaf ik warmte af. Ik wist pas dat ik verbrand was toen ik in de ijskoude douche ging en het water kwam op mij af en tegen dat het mijn voeten had bereikt was het warm geworden. Maarja, wie schoon wilt zijn moet lijden! :D Maar ik had het er voor over, ik wilde echt niet als een ‘bleekscheet’ terug naar huis gaan, liever als een rood tomaat ;-)

 

 

Nu ga ik nog eventjes genieten van mijn laatste week in Suriname.. Met pijn in mijn hart ga ik terug naar België gaan, had liever nog wat langer gebleven,  Maar mijn familie, vriendje en vriendinnen wachten op mij, dus tijd om naar huis te gaan!

Weetje: Dat Surinamers de Nederlanders 'tata's' noemen. Tata's zijn aardappelen omdat ze vinden dat Nederlanders precies een aardappel in hun mond hebben als ze praten EN veel aardappelen eten.

 

Stefanie op missie! KBF

Hallo iedereen,

Zozo, het is 2u s’nachts en ik kan de slaap niet vatten dus even de tijd te nemen om mijn verhalen met jullie te delen.

 

Onderweg naar Sipaliwini!

Deze week ben ik naar Sipaliwini gegaan voor het Kinderboeken festival. We zagen er allemaal wat tegenop door de problemen die vorige week waren voorgevallen, maar we probeerde positief te blijven. De bus was gepland om te vertrekken om 12u in de middag! We zijn nu al ingeburgerde Surinamers dus zijn we vertrokken om 12.40u. We moesten weten dat het niet al te best ging verlopen toen ze mij kozen als bus verantwoordelijke.. jaja, vergeet de helft van de tijd waar mijn hoofd staat EN nu wordt ik ook verplicht om wakker te blijven tijdens een 3u busrit. Dit wordt nog interessant. Hoe dan ook we zijn goed aangekomen na een  busrit vol gezang en gelach van onze studenten, die allerlei liedjes zongen in het Nederlands en het Surinaams. Ghospell is hier alvast niet onbekend. Het was zo onecht, ik leek net in een film te zitten met whoopi Goldberg! We mogen zeggen wat we willen maar die meisjes kunnen er wel wat van! Dat zal even wennen worden, dus alvast mijn excuses voor de aankomende weken als ik spontaan een liedje ga zingen en wat met mijn billen ga schudden!

 

Standje: het gesprek van de mooiste vis van de zee

Eenmaal aangekomen waren we aangenaam verrast door het festival. Logistiek is alles dik in orde. De tentjes waren mooi opgezet en geplaatst. Ik was vooral blij toen ik mijn kraampjes zag dat helemaal in het blauw waren! Ik was zo gelukkig toen ik mijn fiches eraan zag hangen van de mooiste vis van de zee! Na het verkennen van het domein kregen we eerst de logistieke uitleg van de rest van de dag. Wat vooral inrichten van je stand was, overleg met je studenten, slaapplaats gereed maken, eten, douche, beetje bijpraten en een poging tot slapen. Het ‘poging tot slapen’ zal ik even toelichten. Dit was een tent met een ijzeren frame binnenin zodat we allemaal onze hangmatten konden ophangen. Het deed me denken aan de opstelling van een discotheek, enkel vele lager. Dat was nu niet echt het probleem. Enkel dat je er met 60 man in gaat slapen.. met studenten!

Standje: verhaal vertellen van de mooiste vis van de zee

Over discotheken gesproken..  in de ochtend ging niet de wekker, maar de studenten gingen ervoor en wouden volgens mij tonen hoe je zingen moest.. De eerste ochtend waren we dat nog niet gewend. Dus toen de dames en heren hun keel begonnen open te zetten was ik was maar heel de tijd aan het denken waar mijn gsm lag en waar ik mijn broek had gelegd. Eenmaal ik de broek aanhad en mijn gsm had gevonden sloeg ik bijna achterover.. Het was 5.00u in de ochtend en ze zingen hier al.. Met liederen voor God en Jezus.. Mensen serieus, dat kan mijn hoofd en maag niet aan om zo vroeg al aan God en Jezus te denken. Dat zijn de dingen waar je dan NIET AAN moet denken. Hoe dan ook ik was toch wakker, opstaan, verfrissen, lenzen in de ogen doen (of moet ik zeggen vingers in de oog steken en je lens bijna verliezen want het is echt te donker en je ziet niets..), aankleden en naar buiten gaan waar het nog vrij rustig was. Nadat ik mijn thee had genomen heb ik nog kunnen genieten van een prachtige zonsopgang. Dat maakte het wel goed dat ik zo vroeg wakker was en ik van dit beeld heb kunnen genieten. Hoewel het voor mij geen tweede keer moet hoor!

Ik ben trots op mijn standje!

Na het raar ontbijt van: broodjes, zoute vis, lever, kaas, en kousenband met garnalen. Gingen we naar de vlag ceremonie en het Surinaams volkslied luisteren en het ochtendgebed konden we aan de slag. Onze studenten aan het werk zetten, begeleiden en delegeren, en verder deden we niet veel. Dit kwam ook grotendeels doordat er weinig kleuters op het domein aanwezig waren. Dit kwam omdat er veel waterverkeer is in Suriname en omdat het laatste 3 weken veel had geregend stond de rivier hoog met teveel stroming en misschien speelde de piranha’s ook parten? Hoe dan ook, de bootsmannen wilde niet snel de kinderen op de boot zetten en vooral geen kleuters. De dag hebben we afgesloten met videobeelden en fragmenten van de vorige jaren. Mijn studenten en die van Rachel hadden op hun eigen manier een theater stukje in elkaar gestoken waar ze zich volledig konden in uitleven. Het was ook leuk om ze zich te zien amuseren en zich present stelden enkel was het een beetje luid.

In het dorp Jaw-Jaw

Tijdens deze 4-daagse zijn er allerlei dingen gebeurd. Waar ik vooral van genoot waren de kinderen die konden lachen en plezier konden maken (ook al verstonden ze de taal niet). Maar ook de kans die zich voordeed om verder in het binnenland te trekken voor 3 uurtjes. Zo konden we voor 25 SRD met de boot naar Jaw-Jaw en kregen we uitleg van de plaatselijke gids.  Zodat we ook de cultuur hebben kunnen opsnuiven. In ieder geval ik was blij dat ik die laatste dag het mooi kon afronden en we veilig en wel terug naar huis vertrokken.

Maar van bijslapen en rusten is geen spraken...

 

 

beeld van de vlindertuin

Want ik ben vandaag op tijd opgestaan om even te skypen met mijn ouders en te vertrekken naar de vlindertuin in lelydorp. Daar hebben we  de levensloop van de vlinder van dichtbij kunnen bekijken. Van de eitjes tot de vlinders, en wat mooie vlinders dat het waren.. kijk alvast mijn facebook pagina, daar heb ik enkele mooie beelden voor jullie opgezet! Ik heb er zelfs kleine schildpadden gezien en slangen! En morgenvroeg.. of moet ik ‘sebbiet’ zeggen? Moet ik om 6.00u. opstaan om te gaan kijken aan de waterkant hoe de mannen met hun vogeltjes (hun 2^de vrouwen) gaan fluiten. Ik hoop dat het de moeite gaat zijn.. want het is hier ondertussen 2u s’nachts en ik ben nog steeds klaarwakker! Dat gaat pikken straks ;) Daarna gaan we ook lekker ontbijten en naar de ‘heritage festival’ in Nieuw- Amsterdam.

Tot snel lieve familieleden en vrienden,

WEETJE: wisten jullie dat  als landschildpadden paren ze een 'knor-geluid maken'. Als dat geen 'turn-on' is SEXY!

Schildpadjes weekend!

Hallo iedereen,

Ik heb jullie weer moeten laten wachten op een nieuw blogbericht. Het uploaden van een nieuw blogbericht lukt niet altijd.

Valentijn was een leuk momentje: ik heb met mijn ventje gaan eten met de medestudenten om vervolgens met de party-bus naar Havana lounge te gaan! Om de avond af te sluiten zijn we romantisch gaan overnachten in hotel Royal. Je weet nooit hoe gelukkig het maakt voor me om in een zacht bed te slapen en een warme regendouche te kunnen nemen. op en top genieten!

 

Daarnaast was weer een heerlijk weekend! Ik ben met Antoon naar Galibi geweest. Ik heb een verkoudheid gekregen maar het was een unieke ervaring. We namen de bus naar Albina. Albina is niet een fijne stop om te maken, het loopt er vol met criminelen en junkies, maar we moesten daar een stop maken omdat we moesten overstappen op de boot. Onze begeleider loodste ons zo snel mogelijk in de boot omdat hij daar niet wou blijven. We konden daar even nog een boodschappen doen want in Galibi vind je weinig winkels om iets te kopen. Antoon vond het natuurlijk heel grappig om een sombrero hoedje tekopen en als rijstwerker door Suriname te gaan. We hebben niet enkel sombrero’s en borgoe gekocht maar ook een regenjas voor onze wilde boottocht! Dus daar gingen we als echte toeristen: rugzak, sombrero, regenjas, zonnebril en onze shorten aan trokken we in ons bootje. Maar dit ging niet zonder de nodige sensatie. Zo zagen we een neger die zijn onderbroek uittrok midden op het drukke strand vol met toeristen en vissers. Hij ging in het water om naar zijn bootje te kunnen gaan. We kunnen er niet om kijken want hij was mooi gestroomlijnd maar de jongeman mankeerde het één en ander. Want kort daarna zagen we hem op het strand lopen en vanalles mompelen. Jammer meneer want u had een schoon poepke, this zonde!

Eenmaal in de boot, trokken we naar Frans-Guyana. Dit was een klein 20 minuten varen. Met deze tour mogen wij een uurtje in Frans-Guyana lopen zonder dat we ons paspoort en gegevens moeten bovenhalen. Eenmaal aangekomen gingen we naar de plaatselijke markt. Fruit en groenten, proeven en ruiken aan de bizarre vruchten. Ik wist niet dat het in Frans-Guyana de munteenheid euro’s waren. Jammer, want ik wou daar best wat fruit kopen voor tijdens onze trip.
à fruit dat we daar hebben geproefd,

Daarnaast kon Antoon het niet laten om vriendjes te worden met de plaatselijke gemeenschap. De overheersende gemeenschap, de honden! Nee zoet, we nemen er geen mee naar huis! Hendrick onze gids leiden ons door de markt, met een woordje uitleg over de fruit en groentensoorten en de gevangenis waar Pappilion heeft gezeten. Dan het probleem, toiletteren. Geen toilet vinden en echt niet in het wild willen plassen! We zetten er een stop op dan maar, en ons bootje in voor naar Galibi te gaan. Helemaal ingepakt, gingen we in ons bootje zinnen begon het te regenen. De wind waaide super hard en natuurlijk had ik net het plaatsje waar niemand voor zat dus kreeg ik de volle laag water en wind op me neer.. typisch! Na een uurtje afzien had ik de ideale manier gevonden om mezelf te beschermen. Laag in het bootje hangen. Mensen dachten dat ik ziek was of misselijk maar neenee, ik had de manier gevonden! Uitstappen ging ook niet gemakkelijk want ik belande bijna helemaal in het water, maar ach, ik was toch al nat!

Uitladen van de boot was grappig. De mannen die in het water wilde en zich amuseerde met het feit dat ze old-fashion way en zich back to basic konden gedragen en we gaan er niet om liegen ze waren ook gelukkig omdat eindelijk op bestemming waren. Want het boottochtje was ook niets voor hemNa het eerste plezier en gek doen gingen we naar onze hut. Bedden verdelen en hangmatten ophangen, ja this is the good life!  Antoon en ik hebben onze hangmat opgehangen en in gaan liggen. Hij wou meteen gaan slapen en liefst met 2 in één grote hangmat. Dat belooft voor vanavond!  Na het settelen  gingen op verkenning in het dorp Galibi en kregen de uitleg van de schildpadden die in Galibi aan land kwamen om eitjes te leggen en voort te planten. Ik kijjk uit naar vanavond, ik wil de grootste schildpad zien maar die komt pas aan in april! Jammer, maar ik ben tevreden met de één na grootste schildpad. De atkanti.

Na de wandeling, trokken we naar ons kamp om lekker avond te eten, thee te drinken, inborrelen. Tegen half tien gingen we ons omkleden om op avondtrip te gaan. Warme kleding en regenbescherming aan, afspraken overlopen en we waren weg!Ons bootje in en we vaarde wat verder naar een afgelegen strandje, uitstappen en daar gingen we. We waren nog geen vijf minuten aan het wandelen, en daar zat ze dan. Je kon er niet naast zien. Een gigantische schildpad! Ik kan niet uitdrukken, hoe groot hij werkelijk is. Het was niet de grootste in zijn soort omdat hij nog maar 80j was. Maar ze was wel al een 1,60m! het was een uniek moment waarbij ik echt met mijn mond vol tanden zat. Vooral omdat we ook ze eitjes zagen leggen en er één mochten vast houden. Dit konden we doen omdat de schildpad in een soort van trance is als ze haar eitjes legt. Daarnaast kreeg ik ook de kans om zijn poten en schild aan te raken! Veel foto’s heb ik niet kunnen trekken omdat je geen ‘flits-foto’s’ mag trekken. Omdat de schildpad dan uit zijn trance komt en vroegtijdig het ei-proces kan afbreken. We hebben in totaal 2 schildpadden gezien en ben nog altijd onder de indruk!

Nadien gingen we ons omkleden en nog wat opwarmen: thee, borgoe, stukje cake en wat chipjes en we kunnen er weer wat tegen. Het slapen in de hangmat verliep goed omdat antoon niet mocht bewegen in de hangmat van mij en ik maar draaien en mij goed leggen. Ik moet wel zeggen het enigste waar ik wakker van ben geworden is het geluid van één of ander dier dat ik niet weet hoe het noemt of kon omschrijven. Maar het interesseerde me niet want ik had mijne beschermer naast mij. Ik heb het niet koud gehad die avond hoor!;-)









We sloten de uitstap af met een bezoek aan de zoo. Waar ik enkele dieren heb kunnen vast houden en knuffelen. De doodskopaapjes, de toekan en een schildpad! Wat hou ik van die beesten. Van de terugrit kan ik jullie niet veel vertellen want ik heb heel de tijd geslapen.. kapot was ik! Zo genieten van de uitstap en beseffen dat je de meest uniekste ervaring van je leven hebt gehad.. Ik ben er nu nog van onder de indruk.

Wat betreft de rest van de week is het workshops geven, KBF voorbereiden en mijn ventje uitzwaaien.

 

Weetje: wisten jullie dat van de 130 eitjes die een schildpad legt er maar 10 schildpadden volgroeid geraken door de gevaren van het uit komen uit het ei, naar het water geraken en in het water leren overleven?

 

Suriname is liefde

hallo iedereen,

Suriname is liefde: liefde voor natuur, liefde voor je beroep, liefde voor dieren, liefde voor de liefde van u leven. En liefde heb ik nu genoeg. Voor diegene die het nog niet weten, mijn mannetje is er! Maar voor ik daar wat over ga vertellen, zal ik eerst overlopen hoe mijn week is gegaan.

We zijn de week gestart met een workshop te geven bij de jongeren. Dit verloopt eerst heel traag omdat de meisjes hier niet echt meewerken. Maar na een kleine motivatie en zelf gemotiveerd te zijn trok ik ze wel mee. Deze workshop van 2u heeft mij wel enorm veel energie opgeslorpt. Maarjah, het is hier op Surinaamse manier. Alles gaat traag, hoge verwachtingen en weinig concreet materiaal om te kunnen realiseren wat ze willen. Hopeloos! Vooral de vergaderingen die de dagen erna volgde waren gepland waren zenuwslopend met dubbele informatie. Lieve Surinamers, van handelen weten jullie echt noegabollen van! Jullie initiatieven zijn veelbelovend, maar de uitvoering is nog werk aan. Hoewel ik hier vrij negatief over praat zijn er natuurlijk ook leuke momenten. Die momenten beleef ik met de meisjes zelf, het werk en de doelen die ik probeer te bereiken. Zo probeerde ik onze contact gegevens uit te wisselen voor als ze problemen hadden met hun huiswerk. Mijn mail opgeschreven en daar kwam het “mevrauw, mailen is zo oud, het is nu de tijd van de faceboek’ en daar stond ik dan met mijn mond vol tanden. Die meisjes verschillen 2j met mij en ik ben al een mevrouw. Danku meiden, je hebt mij nu laten voelen als een oud taart! :D

Donderdag was het zover, mijn mannetje ging aankomen in de vlieghaven van Paramario. Hij wou niet dat ik hem kwam halen maar stiekeme persoon dat ik ben, stond daar paraat! Na een klein uurtje stond hij er. Ik moet toegeven dat de kriebels terug in mijn buik waren. Na de nodige eerste kusjes en knuffels zag ik dat Guus er ook bij was ;) Welcome in Suriname. Veel tijd om te bekomen heb ik ze niet gegeven. Eenmaal in het hotel aangekomen zijn we gaan eten in de bar even bekomen en daar gingen we. Eerste avond inleiden in Havana Lounge! De discotheek op donderdagavond. Ik heb als tip meegekregen dat je de jetlag kan vermijden door direct met het tempo mee te gaan van de huidige bevolking. Dus zoetje, trek je beste dansschoenen aan want wij gaan op stap! Hen laten kennismaken met de plaatselijke drankjes en gewoonten. Om 4 kropen we lekker terug in ons bedje.

                                     

 

 
Het weekend werkt ingeleid met verschillende uitstapjes! Zaterdag zijn we naar de colakreek gegaan. De naam zegt het zelf. Een recreatie park met een kreek die cola kleur heeft. Lekker eten, genieten van de zon, mijn vriendje die door de hangmat zakt terwijl ik hem gewaarschuwd had ‘zoetje, die hangmat is niet voor 2personen en zeker niet voor een Tooneke EN een Stefanieke,.. hilarische taferelen verzekerd. Met gevolg dat Antoon plat int zand lag en niet meer recht geraakte. Hangmat hangen is een vak apart! Don’t try this at home.

 

 

Zondag zijn we ook weer wat cultuur gaan opsnuiven. Eerst naar fort Zeelandia gaan lunchen en het museum bezoeken waarbij je informatie kon verkrijgen over kolonies, slaven,.. Allemaal informatie waarmee ik jullie niet ga lastig vallen. Wil je een geschiedenis lesje kan ik die nog altijd thuis geven. Toch wil ik vertellen dat de Surinamers niet meer kwaad zijn op de Nederlanders, maar ze zijn wel grof tegenover hen. Tijdens tours merk je dat ze verschillende ‘steken’ aan de Nederlanders geven. Na zo’n tours en museums te bezoeken in SU vraag ik mij af, of dat ook in de Congo zou zijn over België. Misschien moet ik eens een uitstapje naar daar doen om te zien wat de Congo mij zou kunnen aanbieden van informatie!

 

Het weekend hebben we afgesloten met een bezoekje aan de paramaribo zoo! Dit zijn de uitstappen die ik het liefst doe. Eerst wat geschiedenis en dan naar dieren zien. Antoon had direct een klik met de doodskopaapjes. Die hebben echt een gemeen gezicht! Maar ze deden wel vriendelijk, maar dat kan ook komen doordat Antoon de aapjes, apennootjes (pindanootjes) was aan het geven.

Om af te sluiten wil ik vertellen dat mijn vriendje al een goede band is aan het opbouwen et de barman. Hoe ik zoiets weet? Wel hij heeft net zo een ‘neger-handruk gegeven’ als ik mij niet vergis: hand schudden, vuistje, hand op hart en schouder tegen schouder. Een blanke dat zien doen, is eigenlijk echt geen zicht. Maar hij doet het zo schattig! :D

Weetje: wist je dat de vrucht zuurzak, een slijmerige inhoud heeft dat lijkt op een rauwe oester. Je lepelt het uit de vrucht. In Suriname wordt er een drankje van gemaakt. Heel lekker!

Rambo Stefanie

Hallo iedereen,

Net een leuk weekendje achter de rug. We zijn naar Brownsberg geweest. We begonnen de tocht om 8.00u. Na een uurtje zijn we gestopt om lekker te ontbijten en kort daarna zijn we doorgereden naar Brownsberg. We zaten in de gietende regen en moesten de berg op. De berg staat bekend om zijn ruwe gaten en slechte weg, dus heel voorzichtig hobbelde de chauffeur naar boven. Het was echt te gek voor woorden want op een gegeven moment moesten we helemaal naar de linkerkant leunen want het busje ging helemaal naar de rechterkant vallen. Het koude zweet schoot me te binnen vooral als je zag hoe iedereen van de trip een beetje zenuwachtig werd.  Toch zag ik de humor er nog in en konden we nog een foto nemen. “Say Cheese everybody!”. Paar mensen in de bus werden een beetje zenuwachtig! Vooral toen de regenbui over ging in een regenstorm. Ramen dicht want als je niet oppastte werd je binnen de seconden kledder nat! Ondertussen probeerde de gids de groep te laten ontspannen, door beetje informatie te geven of door borgoe uit te delen. Borgoe is hier een rum die je niet proeft. Heel verraderlijk, dus heb ik toch wijselijk besloten om het niet te drinken. Ja, het moet toch? Ik moest nog een berg beklimmen! Het is al moeilijk genoeg ;)

Uiteindelijk zijn we na twee uurtjes gelukkig boven geraakt. Snel even hangmatten ophangen en omkleden want we gingen toch nog op tocht. Het duurde maar even of we gingen een wandeling maken naar onze eerste waterval! Waterval Leo. De tocht was zwaar omdat het echt door het regenwoud was met afdalingen en beklimmingen. Wisten jullie dat ze op het begin van het regenwoud op Brownsberg, trappen hebben gemaakt voor de toeristen. Niet zomaar trappen, maar trappen voor reuzen. Je moest erop klimmen voor je erop komt. Het lukte ook, maar het was niet echt lady-like, met mijn benen wijd open en poep in de lucht erop proberen te klimmen. Ik moet wel zeggen dat het vrij goed lukte voor iemand die avontuur niet gewend is.

Ik heb er ook enorm van genoten. Ik wandelde net in een documentaire op discovery channel! Voor al toen ik de brulaapjes en slingeraapjes zag in de bomen! Ik heb zoveel mogelijk foto’s proberen trekken, maar een foto legt niet het beeld neer wat je eigenlijk wilt laten zien aan de rest van de wereld.  Ik heb daarom ook geen voldoening aan mijn foto’s! Hoop dat jullie dat wel kunnen. Eenmaal aangekomen bij de waterval was het genieten! Kleren uit, en onder de waterval gaan staan! Dit is echt zo onwerkelijk! Het water was ijskoud en zo helder. Ik had het gevoel dat ik in een film zat. Gorilla’s in de mist ofzo ;) We bleven er maar eventjes want we moesten nog terug voor het donker werd. Onderweg naar onze slaapplaats hebben we enkele gifkikkers en salamanders gezien.

Op eind van de dag was ik even de kokkin aan het helpen met koken en hoorde ik Rachel roepen over het domein ‘KIJK IS WAT WIJ HEBBEN GEVONDEN – KARELTJE!” en ons Kareltje, was een vieze harige zwarte tarantula die enkele zachte vellekes zocht om in te bijten. Toen begon de ellende pas, wie wilt er met Kareltje op de foto? Mijn eerste reactie: NEE ZIJDE GIJ NIET GOE, IK WIL DAT  BEEST ECHT NIET AANRAKEN EN ZEKER NIET OM MIJN VEL LATEN LOPEN” is maar een zachte uitdrukking hoe ik heb gereageerd. Ik wil er even bijzeggen dat ik er ook een dansje bij gepaard was waarbij ik wat sneller liep met mijn handen wat op en neer bewegen van: ‘neenee’.  Uiteindelijk heb ik hem over mijn been laten lopen want ik wil echt niet dat zo’n beest op mijn handen en gezicht komt.  Na de fotoshoot zou kareltje terug vrij gelaten worden, maar het begon te regenen en hadden ze Kareltje even op onze slaapplaats laten lopen. Daar zat ik dan.. bij mijn hangmat.. met een tarantula in mijn buurt.. niet wetend waar.. een zenuwachtig gevoel bezorgt het je wel! Uiteindelijk hebben ze hem gevonden. Recht naast mijn hangmat! Dat moet weer lukken..:)

De avond zelf was heel koud! Slaapzak en dikke kleren aan en ik kreeg mijzelf niet verwarmd! Van al die koude moest ik ook veel plassen en dat was echt niet leuk! Je moest uit je hangmat klimmen, door de regen naar de toiletten lopen en vooral oppassen dat je onderweg niet op een kikker of pad stapte die er allemaal rondhuppelde. Ik heb nog nooit zo snel geplast en terug in mijn hangmat gesprongen.

De laatste dag zijn we naar de tweede waterval gegaan de Irene val! Die was groter en indrukwekkender maar de wandeling was twee uur door het regenwoud en dat koste bloed, zweet en tranen. Ik moet wel zeggen dat het eten achteraf extra lekker smaakte. De kokkin maakte voor ons witte rijst, kip met zoete vinegrette, kouseband en Pom! Pom is een gerecht dat terug gaat van de tijd van de slaven. De slaven mochten geen vlees eten dus maakte ze een overgerecht met een soort aardpeer met kip. Ik vond het niet zo lekker want het was echt een babypap met stukjes kip in. Lieve surinamers, jullie hebben een sterk verleden en lekkere gerechten maar met de pom zijn jullie toch even de mist in gegaan! Mijn excuses.

Terug naar huis nu, met de nodige kramp in mijn rechterbeen! Douche en bed in, want mijn lieve vrienden ik ben KAPOT!

WEETJE: Dat de Surinamers een heilige boom hebben en niemand durft deze boom omhakken omdat er dan slechte dingen met je kan gebeuren (scheiding, overlijden, bankroet,..)

 

Stage week 3: Marowijnen

Hallo iedereen,

Hier in Suriname is het niet alleen tripjes, etentjes en avondjes uit. Er wordt ook gewerkt! Zo gaan wij voor het kinderboekenfestival (KBF) in klassen voorlezen en een leuke activiteiten.

Zo zijn we vandaag naar de Mahonieschool gegaan, deze scholen worden door onze stag gever Stichting Projekten  (en ja.. ze schrijven het hier met een K) uitgekozen. Vooraf werden we ‘klaargestoomd’ om naar deze school te gaan, dus dat wilt eigenlijk zeggen.. we werden naar kantoor geroepen en vertelde ze ons dat dit een moeilijke school is. We moesten ons voorbereiden op lijfstraffen, maatschappelijk werkers en andere verschrikkelijke scenario’s. Ik had er dus al geen zin in! Eenmaal aangekomen was dit één van de betere scholen waar we al stage hebben gelopen.  Oef wat een opluchting! Het waren propere klassen en met voldoende materialen om in de klas aan de slag te gaan. De klassen hier in deze school waren ook verdeeld in hoeken zoals een lees- hoek, poppenhoek,.

 

 Het enige wat me opviel tijdens de observatie was, dat dit de eerste school was waarbij elke tafel een ander activiteit deden zoals bij ons hoofd en keuzeactiviteiten aan de kleuters wordt aangeboden. Er waren 2 tafels die fruit moesten uitprikken, 1 tafel voorbereidend schrijven  en  tafel die vrij mocht tekenen. Ze legde de activiteiten niet klassikaal uit, met gevolg dat er kinderen wel een kwartier moesten wachten tot ze wisten wat ze moesten doen. De klas juf was wel lief voor de kinderen, Ze leek ook echt op een Surinaamse vrouw, zwaar gebouwde vrouw en super vriendelijk naar ons toe, als ze lachte naar je begon je spontaan mee te lachen. Met haar zou ik wel eens een Bakabana eten :D

Het boek dat we hebben gekozen was ‘een boek  van Henré Tuet’ dat was een aanrader bij de kinderen. Ze hadden plezier en keken met grote ogen! Wat een leuke dag! We hadden zelfs niet het gevoel dat we in 4 klassen hadden gelezen. Nu kijken we met een goed gevoel terug.
Deze week hebben we nog wat werk hoor. We moeten onze workshops voorbereiden, logboek bijwerken en stage in België in elkaar steken! Werk genoeg, maar goede vooruitzichten want wij gaan naar Brownsberg dit weekend! Ja toch?

--> Deze poster hebben we ontwikkeld voor in de scholen uit te delen

--> Ik heb dit vriendje getrokken, toen hij aan rondfladderen was in ons complex!

WEETJE: het woord ‘klant’ betekent in Suriname  - Prostituee