I'm leaving with a jetplane..

Hallo iedereen,

De laatste week.. Wat gek allemaal! Het voelt niet alsof ik hier al drie maanden ben! Ik moet stilaan mijn spullen opruimen en afscheid beginnen nemen. NIET LEUK!!!Deze week zijn we op souvenir jacht gegaan, nog eens gaan eten, zwemmen, zonnen en onze afscheidsetentjes.

Zo zijn we donderdag naar Pawiro gegaan. Dat is ons vaste ‘stekje’ als we lekker goedkoop willen eten en met een volle maag naar huis te gaan! Mijn laatste kids bami met bakabana en een kip saté. Het is zonde, maar hoop dit thuis nog eens te maken. Daarna zijn we thuis gaan voorslapen om voor de laatste keer onze dansschoenen aan te trekken en naar Havana Lounge te gaan. Stapje in de wereld te zetten. De avond was zalig! Dansen en lachen alsof het onze laatste avond was. Ik hoor het nog door de boxen gaan: ‘if this was the last dance of the night..’ .

Vrijdag hebben we eerst een bingo avond georganiseerd waarbij we onze spullen door middel van een spelletje gingen weggeven. Het was niet praktisch om alles in je koffer mee te nemen. Want dan zat ik inde plaats

van 23 kg een klein 120 kg. Bingo avond was een groot succes en iedereen reageerde er heel positief op. Al vond ik dat we leken op vrouwtjes uit het bejaarde tehuis. Het was een leuk zicht vooral als je zag hoe competitief iedereen werd! Hoe dan ook al onze spulletjes waren weg! Daarna sloten we de avond af met een etentje bij het Italiaans restaurant ‘de waag’. Maar we zijn er niet meteen geraakt, We wisten niet dat het een anti-discriminatie/anti racisten stoet ging plaats vinden in de stad. Eerst hebben we geprobeerd om een taxi te pakken te krijgen. Maar dat lukte niet.

Dus, zat er niets anders op om met de fiets naar ‘de waag’ te gaan. Een eigen stoet van allemaal bakra vrouwen op de fiets die de hele rit naar de waag het geluid maakte door middel van hun fietsbellekes te laten rinkelen. Ik moest wel zeggen dat het héél charmant was doordat iedereen ook kwam kijken wat het lawaai was, de mannen in de auto’s maar toeten. Vooral toen we er bij begonnen te zingen. Eenmaal toen we in de stad aankwamen vielen we direct uit de toon. De anti-discriminatiestoet was eigenlijk een stoet van negers met anti-racisme t- shirten aan.. en

daar kwamen wij aan. Met ons bleek velleke.. Kunnen jullie je al voorstellen hoe ongemakkelijk gevoel dat met zich meebrengt? :D En wij moesten er doorheen met onze fietskes.. het was direct gedaan met zingen en rinkelen met onze bel. Beetje ongemakkelijk liepen we snel door de stoet, vooral de vieze blikken ontwijken. Maar toen bedacht ik mij echt.. ‘wat voor ironie is dat hier?’. Ik moest er achteraf mee lachen en niemand snapte de grap erin. Jammer, want ik vond het geniaal.

Het werd echter nog lachwekkender toen we onze fietsen moesten parkeren. We gingen onze fiets wegzetten op de parking op een verhoog. De bewaker van de parking kwam naar ons en zei dat we onze fietsen daar niet mochten zetten. Goed, wij ons verzetten waar hij ons had

aangeraden. Mochten we achteraf onze fiets daar ook niet zetten omdat het geen gemeenschappelijke parking was van de twee restaurant die er waren. Werden wij naar het donkerste steegje van de buurt gestuurd. Nu waren we niet een groepje positieve bakra’s maar wat geïrriteerde bakra vrouwen. Geloof mij die wil je echt niet tegenkomen in een steegje en vooral niet als ze honger en dorst hebben. :D Hoe dan ook het was het begin van een aangename avond. Toen we aangekomen waren begonnen we te bestellen en werd er een speech gemaakt en iedereen had een mooie kaart voor ons gemaakt met allemaal foto’s. Op de achtergrond werden er allerlei persoonlijke tekstjes geschreven door iedereen van het huis.  Ik moest wel zeggen. Ik heb mij heel die drie maanden dapper gehouden maar toen kwamen de traantjes toch boven! Ik was gecharmeerd en ontroerd.

De avond was geslaagd. Vooral toen we ons aandenken gingen achter laten op de kamer deuren van onze huisgenoten. We hadden voor iedereen een dier bij hun naam gezocht en prenten bij gemaakt, en zo aan iedereen zijn deur gehangen. De reacties van iedereen waren leuk. Zo lieten we toch ook nog iets van onszelf achter. Die avond ben ik wel verdrietig in mijn bed gegaan. Beseffend dat het mijn laatste nacht was L

Zaterdag was een lange dag. Waarbij we onze bagage nog in orde hebben gemaakt, gekuisd en onze spulletjes die we weggaven naar het kindertehuis gebracht. Die kinderen hebben er meer nood aan dan wij. Voor dat we het wisten was de taxi daar. Ik blijf nog steeds sprakeloos van de reacties van iedereen die mij enorm ontroerde. De mozartstraat 118 is een plek van liefde. Dat voelde je wel aan de knuffels, zakdoekjes en tranen die er aan te pas kwamen! Vooral toen we wegreden en ze tot het eind zwaaide en op straat liepen. Wat was dat zwaar zeg.. als ik dit schrijf moet ik toch nog eens slikken. Bij deze laat ik nog een berichtje aan mijn vrienden daar: “MOZARTSTRAAT SCHATJES, IK MIS JULLIE ZO HARD!!!”.

Van de vlucht zelf heb ik niet teveel te vertellen. Enkel dat ik zenuwen had en de vlucht vrij snel is gegaan. Het enige dat ik mij kan herinneren zijn mijn ouders die met tranen in hun ogen mij overspoelde met knuffels, mijn vriendje die er stond met een witte roos en in mijn oor fluisterde dat hij mij nooit meer gaat loslaten. Eerst bekomen door samen in de starbucks een koffie/thee te drinken en wat bijpraten. Dat bijpraten gaat nog weken duren, maar als je mij nu vraagt hoe het was kan ik je niet veel inhoudelijk vertellen, omdat ik nog alles moet verwerken en een plaats geven. Ja het gebeurd niet veel maar ik ben sprakeloos en overweldigd. Misschien kan ik jullie over paar dagen wel antwoorden geven op jullie vragen.

Dus tot snel,

Weetje: dat ik al heimwee heb naar Suriname en graag langer had gebleven. Maar het blijft een GEWELDIGE ervaring.