I'm leaving with a jetplane..

Hallo iedereen,

De laatste week.. Wat gek allemaal! Het voelt niet alsof ik hier al drie maanden ben! Ik moet stilaan mijn spullen opruimen en afscheid beginnen nemen. NIET LEUK!!!Deze week zijn we op souvenir jacht gegaan, nog eens gaan eten, zwemmen, zonnen en onze afscheidsetentjes.

Zo zijn we donderdag naar Pawiro gegaan. Dat is ons vaste ‘stekje’ als we lekker goedkoop willen eten en met een volle maag naar huis te gaan! Mijn laatste kids bami met bakabana en een kip saté. Het is zonde, maar hoop dit thuis nog eens te maken. Daarna zijn we thuis gaan voorslapen om voor de laatste keer onze dansschoenen aan te trekken en naar Havana Lounge te gaan. Stapje in de wereld te zetten. De avond was zalig! Dansen en lachen alsof het onze laatste avond was. Ik hoor het nog door de boxen gaan: ‘if this was the last dance of the night..’ .

Vrijdag hebben we eerst een bingo avond georganiseerd waarbij we onze spullen door middel van een spelletje gingen weggeven. Het was niet praktisch om alles in je koffer mee te nemen. Want dan zat ik inde plaats

van 23 kg een klein 120 kg. Bingo avond was een groot succes en iedereen reageerde er heel positief op. Al vond ik dat we leken op vrouwtjes uit het bejaarde tehuis. Het was een leuk zicht vooral als je zag hoe competitief iedereen werd! Hoe dan ook al onze spulletjes waren weg! Daarna sloten we de avond af met een etentje bij het Italiaans restaurant ‘de waag’. Maar we zijn er niet meteen geraakt, We wisten niet dat het een anti-discriminatie/anti racisten stoet ging plaats vinden in de stad. Eerst hebben we geprobeerd om een taxi te pakken te krijgen. Maar dat lukte niet.

Dus, zat er niets anders op om met de fiets naar ‘de waag’ te gaan. Een eigen stoet van allemaal bakra vrouwen op de fiets die de hele rit naar de waag het geluid maakte door middel van hun fietsbellekes te laten rinkelen. Ik moest wel zeggen dat het héél charmant was doordat iedereen ook kwam kijken wat het lawaai was, de mannen in de auto’s maar toeten. Vooral toen we er bij begonnen te zingen. Eenmaal toen we in de stad aankwamen vielen we direct uit de toon. De anti-discriminatiestoet was eigenlijk een stoet van negers met anti-racisme t- shirten aan.. en

daar kwamen wij aan. Met ons bleek velleke.. Kunnen jullie je al voorstellen hoe ongemakkelijk gevoel dat met zich meebrengt? :D En wij moesten er doorheen met onze fietskes.. het was direct gedaan met zingen en rinkelen met onze bel. Beetje ongemakkelijk liepen we snel door de stoet, vooral de vieze blikken ontwijken. Maar toen bedacht ik mij echt.. ‘wat voor ironie is dat hier?’. Ik moest er achteraf mee lachen en niemand snapte de grap erin. Jammer, want ik vond het geniaal.

Het werd echter nog lachwekkender toen we onze fietsen moesten parkeren. We gingen onze fiets wegzetten op de parking op een verhoog. De bewaker van de parking kwam naar ons en zei dat we onze fietsen daar niet mochten zetten. Goed, wij ons verzetten waar hij ons had

aangeraden. Mochten we achteraf onze fiets daar ook niet zetten omdat het geen gemeenschappelijke parking was van de twee restaurant die er waren. Werden wij naar het donkerste steegje van de buurt gestuurd. Nu waren we niet een groepje positieve bakra’s maar wat geïrriteerde bakra vrouwen. Geloof mij die wil je echt niet tegenkomen in een steegje en vooral niet als ze honger en dorst hebben. :D Hoe dan ook het was het begin van een aangename avond. Toen we aangekomen waren begonnen we te bestellen en werd er een speech gemaakt en iedereen had een mooie kaart voor ons gemaakt met allemaal foto’s. Op de achtergrond werden er allerlei persoonlijke tekstjes geschreven door iedereen van het huis.  Ik moest wel zeggen. Ik heb mij heel die drie maanden dapper gehouden maar toen kwamen de traantjes toch boven! Ik was gecharmeerd en ontroerd.

De avond was geslaagd. Vooral toen we ons aandenken gingen achter laten op de kamer deuren van onze huisgenoten. We hadden voor iedereen een dier bij hun naam gezocht en prenten bij gemaakt, en zo aan iedereen zijn deur gehangen. De reacties van iedereen waren leuk. Zo lieten we toch ook nog iets van onszelf achter. Die avond ben ik wel verdrietig in mijn bed gegaan. Beseffend dat het mijn laatste nacht was L

Zaterdag was een lange dag. Waarbij we onze bagage nog in orde hebben gemaakt, gekuisd en onze spulletjes die we weggaven naar het kindertehuis gebracht. Die kinderen hebben er meer nood aan dan wij. Voor dat we het wisten was de taxi daar. Ik blijf nog steeds sprakeloos van de reacties van iedereen die mij enorm ontroerde. De mozartstraat 118 is een plek van liefde. Dat voelde je wel aan de knuffels, zakdoekjes en tranen die er aan te pas kwamen! Vooral toen we wegreden en ze tot het eind zwaaide en op straat liepen. Wat was dat zwaar zeg.. als ik dit schrijf moet ik toch nog eens slikken. Bij deze laat ik nog een berichtje aan mijn vrienden daar: “MOZARTSTRAAT SCHATJES, IK MIS JULLIE ZO HARD!!!”.

Van de vlucht zelf heb ik niet teveel te vertellen. Enkel dat ik zenuwen had en de vlucht vrij snel is gegaan. Het enige dat ik mij kan herinneren zijn mijn ouders die met tranen in hun ogen mij overspoelde met knuffels, mijn vriendje die er stond met een witte roos en in mijn oor fluisterde dat hij mij nooit meer gaat loslaten. Eerst bekomen door samen in de starbucks een koffie/thee te drinken en wat bijpraten. Dat bijpraten gaat nog weken duren, maar als je mij nu vraagt hoe het was kan ik je niet veel inhoudelijk vertellen, omdat ik nog alles moet verwerken en een plaats geven. Ja het gebeurd niet veel maar ik ben sprakeloos en overweldigd. Misschien kan ik jullie over paar dagen wel antwoorden geven op jullie vragen.

Dus tot snel,

Weetje: dat ik al heimwee heb naar Suriname en graag langer had gebleven. Maar het blijft een GEWELDIGE ervaring.

 

 

Laatste weekend in SU

Hallo iedereen,

Zozo, net het laatste weekend in Suriname achter de rug! Wat jammer zeg, want ik wil nog helemaal niet naar huis. Het is hier geweldig en zal het hier missen, maar dat zullen jullie al wel afgeleid

I <3 SU

hebben van mijn blogverhalen. Dus laat ik er geen doekjes rond winden en vertellen wat ik deze week heb gedaan. Eerst en vooral hadden we onze laatste stagedag achter de rug op donderdag. Daarna zijn we naar de stichting gegaan omdat we onze evaluatie zouden krijgen! Dit is nog uitgesteld naar volgende week dan kunnen we onze administratie gaan ophalen. We zijn ook naar het I <3 SU beeld gegaan om een foto te trekken om naar de flair te sturen! Hopelijk lukt het, fingers crossed!

Struisvogel van Parimaribo zoo

Dus vanaf nu vakantie (uitzondering op paar uurtjes dat we voor de stichting gaan verven). Tijd om er eens goed van te genieten want dat hebben we afgelopen 3 maanden nog niet gedaan..:D
We gingen dit weekend de bloemetjes buiten zetten. Zaterdag zijn we eerst naar de dierentuin gegaan.. jaja een tweede keer al, wat zie ik die beestjes toch graag! Het enige nadeel was dat het 33 graden was en zowel wij als de dieren zaten te puffen en te zweten. Enkel waren de dieren wat slimmer.. die lagen languit in de schaduw niets te doen. Wat een beestenleven!

 

 



Pindasoep met kasaver en banaan

Daarna even naar huis een frisse duik nemen en ons snel terug aankleden want wij gingen op kookcursus ‘Surinaams eten’.  De menu bestond uit : moksi alesi, vruchtencake, zure komkommer en pindasoep. We kwamen aan in een gezellig huisje. De dame stelde zichzelf voor en nodigde ons uit om binnen te komen. Juist voor we allemaal binnen kwamen zei ze nog met haar ‘colgate smile’ “ wil je de deur dicht doen want anders komen de slangen binnen’. We keken elkaar met zijn vieren aan van .. meent ze dat nu?!’ . Benauwd momentje waarmee we goed rondkeken waar we onze


Moksi alesi

voeten gingen zetten. Slikken en weer doorgaan. Dan gingen we maar eens van start met de kooksessie! We zijn gestart met pindasoep met kasaver en bananballetjes. Super lekker maar zwaar. Daarna zijn we begonnen met de moksi alesi. Dat is een rijstgerecht met kokosnoot melk en bonen ertussen. Ik denk dat ik dit wel eens ga maken bij mij thuis. In ieder geval hoop ik dat het in de smaak zal vallen. Tussentijds begon het vrouwtje bij wie we gingen koken constant over ‘de smaak’. In elke zin gebruikte ze wel

 

Komkommer in het zuur

het woord ‘smaak’. Op den duur werd het zelfs een beetje lachwekkend voor ons. De komkommer in zuur is hier ook gebruikelijk om te eten. Azijn en bruine suiker en maar mengen en laten intrekken. Super ongezond maar zo lekker! Na een kooksessie van ongeveer drie uurtjes zijn we beginnen met eten. Moe en voldaan hebben we onze restjes ingepakt en naar huis genomen. Het was een superleuke ervaring. Ben blij dat ik dit heb kunnen doen want mijn interesse heeft altijd in de keuken gelegen!


 Ik dacht dat dit het einde van de avond ging zijn maar we zijn onverwacht naar een poolparty getrokken van Andreas! Daar hebben we paar cocktails gedronken en gekletst met de mensen daar! Het was wel gek dat er bijna alleen Surinaamse jongens waren en bakra vrouwen (blanke stagiaires). Maar ik moest er niets achter zoeken? Neenee, die Surinamers geloven in echte liefde.. jaja ;-)

Eenmaal thuis hebben we onze planning gemaakt voor de volgende dag.

 

Overbridge – één van de mooiste ‘stranden’. Tijd om nog een kleurtje te krijgen en eens te gaan zonnen voor we naar België gaan. Zo gezegd zo gedaan. Met men groepje vriendinnen van de Mozartstraat was het genieten. Zonnen, zwemmen en lekker eten. Wat was het strand weer mooi! Palmbonen, en wortelen die in en uit het water kwamen gaven een mooi beeld van de natuur. Een kleurtje heb ik, maar de kleur die ik wilde, was het niet. Met mijn rood hoofd en verbrande billen gaf ik warmte af. Ik wist pas dat ik verbrand was toen ik in de ijskoude douche ging en het water kwam op mij af en tegen dat het mijn voeten had bereikt was het warm geworden. Maarja, wie schoon wilt zijn moet lijden! :D Maar ik had het er voor over, ik wilde echt niet als een ‘bleekscheet’ terug naar huis gaan, liever als een rood tomaat ;-)

 

 

Nu ga ik nog eventjes genieten van mijn laatste week in Suriname.. Met pijn in mijn hart ga ik terug naar België gaan, had liever nog wat langer gebleven,  Maar mijn familie, vriendje en vriendinnen wachten op mij, dus tijd om naar huis te gaan!

Weetje: Dat Surinamers de Nederlanders 'tata's' noemen. Tata's zijn aardappelen omdat ze vinden dat Nederlanders precies een aardappel in hun mond hebben als ze praten EN veel aardappelen eten.

 

Stefanie op missie! KBF

Hallo iedereen,

Zozo, het is 2u s’nachts en ik kan de slaap niet vatten dus even de tijd te nemen om mijn verhalen met jullie te delen.

 

Onderweg naar Sipaliwini!

Deze week ben ik naar Sipaliwini gegaan voor het Kinderboeken festival. We zagen er allemaal wat tegenop door de problemen die vorige week waren voorgevallen, maar we probeerde positief te blijven. De bus was gepland om te vertrekken om 12u in de middag! We zijn nu al ingeburgerde Surinamers dus zijn we vertrokken om 12.40u. We moesten weten dat het niet al te best ging verlopen toen ze mij kozen als bus verantwoordelijke.. jaja, vergeet de helft van de tijd waar mijn hoofd staat EN nu wordt ik ook verplicht om wakker te blijven tijdens een 3u busrit. Dit wordt nog interessant. Hoe dan ook we zijn goed aangekomen na een  busrit vol gezang en gelach van onze studenten, die allerlei liedjes zongen in het Nederlands en het Surinaams. Ghospell is hier alvast niet onbekend. Het was zo onecht, ik leek net in een film te zitten met whoopi Goldberg! We mogen zeggen wat we willen maar die meisjes kunnen er wel wat van! Dat zal even wennen worden, dus alvast mijn excuses voor de aankomende weken als ik spontaan een liedje ga zingen en wat met mijn billen ga schudden!

 

Standje: het gesprek van de mooiste vis van de zee

Eenmaal aangekomen waren we aangenaam verrast door het festival. Logistiek is alles dik in orde. De tentjes waren mooi opgezet en geplaatst. Ik was vooral blij toen ik mijn kraampjes zag dat helemaal in het blauw waren! Ik was zo gelukkig toen ik mijn fiches eraan zag hangen van de mooiste vis van de zee! Na het verkennen van het domein kregen we eerst de logistieke uitleg van de rest van de dag. Wat vooral inrichten van je stand was, overleg met je studenten, slaapplaats gereed maken, eten, douche, beetje bijpraten en een poging tot slapen. Het ‘poging tot slapen’ zal ik even toelichten. Dit was een tent met een ijzeren frame binnenin zodat we allemaal onze hangmatten konden ophangen. Het deed me denken aan de opstelling van een discotheek, enkel vele lager. Dat was nu niet echt het probleem. Enkel dat je er met 60 man in gaat slapen.. met studenten!

Standje: verhaal vertellen van de mooiste vis van de zee

Over discotheken gesproken..  in de ochtend ging niet de wekker, maar de studenten gingen ervoor en wouden volgens mij tonen hoe je zingen moest.. De eerste ochtend waren we dat nog niet gewend. Dus toen de dames en heren hun keel begonnen open te zetten was ik was maar heel de tijd aan het denken waar mijn gsm lag en waar ik mijn broek had gelegd. Eenmaal ik de broek aanhad en mijn gsm had gevonden sloeg ik bijna achterover.. Het was 5.00u in de ochtend en ze zingen hier al.. Met liederen voor God en Jezus.. Mensen serieus, dat kan mijn hoofd en maag niet aan om zo vroeg al aan God en Jezus te denken. Dat zijn de dingen waar je dan NIET AAN moet denken. Hoe dan ook ik was toch wakker, opstaan, verfrissen, lenzen in de ogen doen (of moet ik zeggen vingers in de oog steken en je lens bijna verliezen want het is echt te donker en je ziet niets..), aankleden en naar buiten gaan waar het nog vrij rustig was. Nadat ik mijn thee had genomen heb ik nog kunnen genieten van een prachtige zonsopgang. Dat maakte het wel goed dat ik zo vroeg wakker was en ik van dit beeld heb kunnen genieten. Hoewel het voor mij geen tweede keer moet hoor!

Ik ben trots op mijn standje!

Na het raar ontbijt van: broodjes, zoute vis, lever, kaas, en kousenband met garnalen. Gingen we naar de vlag ceremonie en het Surinaams volkslied luisteren en het ochtendgebed konden we aan de slag. Onze studenten aan het werk zetten, begeleiden en delegeren, en verder deden we niet veel. Dit kwam ook grotendeels doordat er weinig kleuters op het domein aanwezig waren. Dit kwam omdat er veel waterverkeer is in Suriname en omdat het laatste 3 weken veel had geregend stond de rivier hoog met teveel stroming en misschien speelde de piranha’s ook parten? Hoe dan ook, de bootsmannen wilde niet snel de kinderen op de boot zetten en vooral geen kleuters. De dag hebben we afgesloten met videobeelden en fragmenten van de vorige jaren. Mijn studenten en die van Rachel hadden op hun eigen manier een theater stukje in elkaar gestoken waar ze zich volledig konden in uitleven. Het was ook leuk om ze zich te zien amuseren en zich present stelden enkel was het een beetje luid.

In het dorp Jaw-Jaw

Tijdens deze 4-daagse zijn er allerlei dingen gebeurd. Waar ik vooral van genoot waren de kinderen die konden lachen en plezier konden maken (ook al verstonden ze de taal niet). Maar ook de kans die zich voordeed om verder in het binnenland te trekken voor 3 uurtjes. Zo konden we voor 25 SRD met de boot naar Jaw-Jaw en kregen we uitleg van de plaatselijke gids.  Zodat we ook de cultuur hebben kunnen opsnuiven. In ieder geval ik was blij dat ik die laatste dag het mooi kon afronden en we veilig en wel terug naar huis vertrokken.

Maar van bijslapen en rusten is geen spraken...

 

 

beeld van de vlindertuin

Want ik ben vandaag op tijd opgestaan om even te skypen met mijn ouders en te vertrekken naar de vlindertuin in lelydorp. Daar hebben we  de levensloop van de vlinder van dichtbij kunnen bekijken. Van de eitjes tot de vlinders, en wat mooie vlinders dat het waren.. kijk alvast mijn facebook pagina, daar heb ik enkele mooie beelden voor jullie opgezet! Ik heb er zelfs kleine schildpadden gezien en slangen! En morgenvroeg.. of moet ik ‘sebbiet’ zeggen? Moet ik om 6.00u. opstaan om te gaan kijken aan de waterkant hoe de mannen met hun vogeltjes (hun 2^de vrouwen) gaan fluiten. Ik hoop dat het de moeite gaat zijn.. want het is hier ondertussen 2u s’nachts en ik ben nog steeds klaarwakker! Dat gaat pikken straks ;) Daarna gaan we ook lekker ontbijten en naar de ‘heritage festival’ in Nieuw- Amsterdam.

Tot snel lieve familieleden en vrienden,

WEETJE: wisten jullie dat  als landschildpadden paren ze een 'knor-geluid maken'. Als dat geen 'turn-on' is SEXY!